Alam ninyo, ang tamaraw ay siayng hari ng mga hayop sa ating kagabutan. Siya ay malaki, mabilis at malakas. Iginagalang siya ng lahat ng kanayng nasasakupan.
Minsan, nilibot ni Haring Tamaraw ang kagabutan. Dumating siyang pagod na pagod. Kaagat siyang nakatulog sa ilalalim ng punong nara. Sa darating si Daga. Tuwang-tuwa siyang naglalaro sa may puno ng nara. Sinaway siya ng mga ibon na nakadapo sa mga sanga ng puno. Ipinaalam nilang natutulog si Haring Tamaraw. Dali-daling tumakbong paalis si Daga, hindi sinasadyang natapakan ni Daga ang paa ni Haring Tamaraw. Kumilos si Haring Tamaraw at naipit ang paa ni Daga. Umirit ang Daga.
Nagising si Haring Tamaraw. Galit na galit siya. Hinuli niya si Daga at bilang parusa, kakainin niya sana ito. Nagmamakaawa si Daga kay Haring Tamaraw. Nangakong hindi na siya uulit at sinabi pang baka siya'y makatulong kay Haring Tamaraw pagdating ng panahon. Pinakawalan at pinatawad ni Haring Tamaraw si Daga. Nagpasalamat naman si daga.
Isang araw naghahanap si Haring Tamaraw ng makakain sa kagabutan. Sa kanayng paglalakad ay natapakan niya ang isang patibong na hawla na panghuli ng malalaking hayop sa kagubatan. Napasok at nakulong si Haring Tamaraw. Hindi siya makawala sapagkat bago at matibay ang hawla.
Hindi nagtagal, nakarinig ang mga hayop ng malakas na atungal sa gubat. Nagulat sila nang makita nila sa loob ng hawla si Haring Tamaraw. Walang magawang tulong ang mga hayop. Nagkagulo sila at hindi malaman kung ano ang gagawin sa kanilang hari.
Walng anu-ano, dumating si Daga na galing din sa paghahanap ng pagkain. Ngingatngat kaagad niya ang mga tali sa hawla. At nakalusot si Haring Tamaraw sa hawla. Nagpasalamat si Haring Tamaraw sa pagkakaligtas ni Daga sa kanya. Mula noon, naging mabuting magakaibigan si Haring Tamaraw at si Daga.
With £ove,
